Μια πραγματικά υπέροχη ιστορία…
Θα γίνω γραφικός, αλλά είναι τόσο ευεργετική ψυχικά η μη προσδοκία, η μη αναμονή. Αυτή η απουσία απαιτήσεων. Γιατί σε κάνει να εκτιμάς πράγματα που φαίνονται ασήμαντα. Και τελικά είναι τα πιο σημαντικά. Όπως η ταινία Our Friend στην Cosmote TV.
Στο Dead Poets Society, ο Ρόμπιν Γουίλιαμς λέει πως «δεν διαβάζουμε και γράφουμε ποίηση γιατί είναι χαριτωμένο. Το κάνουμε γιατί είμαστε μέλη της ανθρώπινης φυλής και η ανθρώπινη φυλή βρίθει πάθους. Ιατρική, νομική, επιχειρήσεις, μηχανική, αυτές είναι έντιμες αναζητήσεις και αναγκαίες για την διατήρηση της ζωής. Αλλά η ποίηση, η ομορφιά, ο ρομαντισμός, η αγάπη…γι’ αυτά μένουμε ζωντανοί».
Κι όλα αυτά, λέγονται τέχνη. Κι η τέχνη έχει τη δύναμη να τα αναδείξει. Αγάπη, αφοσίωση, φιλία. Αυτά τα τρία βλέπει κάποιος στο Our Friend, μια ταινία του 2019 που κάπου χάθηκε στις αρχές της πανδημίας και δεν την γνωρίζουν πολλοί. Κι αυτό την κάνει ακόμα πιο γοητευτική.
Ακαταμάχητη γίνεται όταν μαθαίνεις πως βασίζεται σε πραγματική ιστορία. Ο Ματ Τιγκ, αρθρογράφος στο Esquire, δημοσιεύει το 2015 ένα άρθρο το οποίο ξεκίνησε να γράφει για την 36χρονη γυναίκα του, την Νικόλ, η οποία πέθανε λίγους μήνες πριν από καρκίνο.
Εν τέλει, το άρθρο καταλήγει να είναι για τον Ντέιν, τον φίλο τους, που παράτησε τη ζωή του στη Νέα Ορλεάνη και έμεινε μαζί τους τους τελευταίους μήνες της ζωής της Νικόλ και για ένα μεγάλο διάστημα μετά τον θάνατό της. Και δεν έπαψε ποτέ να τους στηρίζει.
Η Νικόλ διεγνώσθη το 2012 με καρκίνο, με τους γιατρούς να της δίνουν ελάχιστο χρόνο ζωής. Το στομάχι της ήταν λες και το είχαν βουτήξει σε μια λίμνη από καρκίνο. Έτσι είχαν πει στον Ματ τον Σεπτέμβριο του 2012.
Η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει για τη Νικόλ και ο Ματ έκανε πέρα κάθε υποχρέωση για να της προσφέρει όσο το δυνατόν ωραιότερες στιγμές πριν πεθάνει, μαζί με τις δύο κόρες τους. Μόνος του όμως δεν θα το άντεχε. Ο Ντέιν άφησε την σύντροφό του και έκανε δουλειές του ποδαριού για να στηρίξει τους Τιγκ.
Όταν τα χάπια της Νικόλ την έκαναν να θυμώνει, να οργίζεται χωρίς λόγο και να επιτίθεται στον Ματ, ο Ντέιν ήταν εκεί να ηρεμήσει τα πράγματα. Όταν ο Ματ ήθελε να εξαφανιστεί, ο Ντέιν έπαιρνε τηλέφωνο τους γονείς της Νικόλ και έφευγε για μια εκδρομή με τον Ματ στην εξοχή, ώστε να ξεχαστεί και να ξεσκάσει.
Κάποια πράγματα στη ζωή δε μπορείς να τα γλυτώσεις. Αν ο καρκίνος σε βάλει για τα καλά στόχο, θα έρθει και θα ξανάρθει. Εκεί χρειάζεσαι ανθρώπους να σου δείξουν, είτε είσαι ο ασθενής είτε ο πιο άμεσος άνθρωπος για τον ασθενή, ότι το υπόλοιπο της ζωής σου θα γίνει μια γιορτή.
Το Our Friend που σκηνοθετεί η Γκαμπριέλα Καουπεργουέιθ, είναι μια ωδή στη φιλία, μια ωδή στην διαχείριση του πόνου, μια ωδή στην ανθρώπινη δύναμη που ξεπετάγεται και ξαφνιάζει ακόμα και τους ίδιους τους φέροντες την.
Την είδα πριν δυο μέρες την ταινία στην Cosmote TV και ακόμα την σκέφτομαι, αναγνωρίζω ένα βαθύ σημάδι μέσα μου. Η μελωδική επένδυση της ταινίας, μαζί με τα χρονικά μπρος-πίσω που χρησιμεύουν ως αποκλιμάκωση των έντονων σκηνών, ως ψυχική αποφόρτιση ή/και ως ιστορικό background, καθιστούν το Our Friend μια από τις πιο ωραίες ταινίες που έχω δει φέτος. Κι έχω δει πολλές.