Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο να είσαι μαμά. Και ειδικά λεχώνα όπως εγώ τώρα. Όποια λεχώνα πει ότι κάθε στιγμή της καινούριας ζωής της είναι ένα θείο δώρο, που την κάνει να νιώθει σαν την προσωποίηση της Μητέρας Φύσης, δύο πράγματα συμβαίνουν: είτε λέει ένα μικρό ψεματάκι για να μην την πουν «κακή μαμά» είτε είναι τόσο έντονα τα όμορφα συναισθήματα, που κάνει delete τις δυσκολίες.
Ωστόσο, η πρώτη περίοδος αυτής της νέας ζωής είναι κάθε άλλο παρά στρωμένη με ροδοπέταλα. Γι’ αυτή την περίοδο, την περίοδο της λοχείας, λοιπόν, μιλάει αυτό το κείμενο. Για την πιο κουραστική, την πιο τρελή, την πιο αλλόκοτη και την πιο ευτυχή περίοδο στη ζωή μιας μανούλας.
Να είσαι λεχώνα, σημαίνει να είσαι ένα όρθιο ζόμπι. Ό,τι πιο κοντινό στο φανταστικό πλάσμα που αποκαλείται ζόμπι μπορεί να παράξει η ανθρωπότητα είναι μια γυναίκα που φροντίζει ένα μωρό μερικών ημερών. Γιατί; Γιατί δεν κοιμάσαι -τόσο από τις υποχρεώσεις, όσο και από το άγχος. Κι όταν κοιμάσαι, έχεις το ένα σου αυτί και το αντίστοιχο μάτι ανοιχτά γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί και γιατί έχεις την (ανόητη μάλλον) τάση να μην εμπιστεύεσαι κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό σου.
Να είσαι λεχώνα σημαίνει να πρέπει να θηλάσεις. Η πρώτη σου επαφή με το θηλασμό δεν είναι εύκολη υπόθεση. Για μερικές μέρες οι θηλές σου θα ματώσουν, θα πληγωθούν και θα πρηστούν. Για μία-δύο εβδομάδες ο θηλασμός θα περιγράφεται από την προσπάθειά σου να μην φωνάξεις από τον πόνο. Τα καλά νέα είναι ότι μετά από αρκετό πόνο και άφθονη αγωνία, για τις περισσότερες γυναίκες ο θηλασμός γίνεται πολύ γρήγορα παιχνίδι και απόλαυση!
Να είσαι λεχώνα, σημαίνει να μαθαίνεις κάτι καινούριο κάθε μέρα. Κάθε μέρα είναι μια νέα περιπέτεια. Και όσο κι αν το άγχος και η διαρκής ανησυχία για την υγεία και την ασφάλεια του μικροσκοπικού πλάσματος που φροντίζεις σε κυνηγούν ολημερίς, αυτό δεν σε εμποδίζει να μαθαίνει κάτι νέο καθημερινά. Να μαθαίνεις κάτι νέο για τον εαυτό σου, για τον καινούριο σου ρόλο, για την ανάπτυξη και την υγεία του μωρού σου. Κάθε μέρα κρύβει μια ανακάλυψη και κάθε ανακάλυψη σε κάνει ακόμη περισσότερο… μαμά.
Να είσαι λεχώνα, σημαίνει να ξεχνάς πώς είναι η ζωή εκεί έξω. Τα παιδιά είναι ευτυχία και μεγαλύτερη ευτυχία είναι τα μεγαλώνεις. Όμως, ας το παραδεχτούμε: ειδικά τον πρώτο καιρό, ξεχνάς πώς είναι το φως του ήλιου και η επικοινωνία με τους ανθρώπους. Είσαι ένα δίποδο θηλαστικό με αποστολή να ταΐσει, να νανουρίσει, να αλλάξει και να πλύνει το μικρό του. Κι εκεί τελειώνει η κοινωνική σου ζωή. Ή μήπως όχι;
Να είσαι λεχώνα, σημαίνει να ζεις σαν σε όνειρο. Κι αυτό το αντιλαμβάνεσαι πλήρως όταν ο καιρός περνάει και προσπαθείς να θυμηθείς πώς ήταν οι πρώτες μέρες με το μωρό. Οι μέρες και οι νύχτες μπερδεύονται, το αν είναι Δευτέρα ή Σάββατο σου είναι εντελώς αδιάφορο και, με δυο λόγια, ο χρόνος κυλάει σαν σε όνειρο.
Να είσαι λεχώνα, σημαίνει να έχεις ένα μακάριο χαμόγελο ανεξήγητης ευτυχίας. Παρά τις δυσκολίες του θηλασμού, τα βάσανα της αϋπνίας, τους πόνους απ’ την καισαρική ή το φυσικό τοκετό, τις ραγάδες και τα κιλά, παρά τη νύστα, την ταλαιπωρία, το άγχος και την σωματική καταπόνηση, όταν είσαι λεχώνα είσαι μια γυναίκα ευτυχισμένη, πλήρης, ανεξήγητα (για τους άλλους) χαμογελαστή. Το μωρό σου είναι επιτέλους στο σπίτι σου. Το δωμάτιο που ετοίμαζες γι’ αυτό, έχει επιτέλους ένοικο. Τα μικρότερα παιδιά σου έχουν αδερφάκι. Είσαι μαμά. Μια κουρασμένη, αλλά γελαστή μαμά που τα καταφέρνει μια χαρά!
Και η καλύτερες στιγμές της ημέρας είναι όταν είσαι κατάκοπη και εξαντλημένη, με το μωρό να κλαίει χωρίς να ξέρεις το γιατί, και τότε το παίρνεις στα χέρια σου. Του δίνεις ένα φιλί στο μέτωπο, σιγοτραγουδάς έναν χαλαρωτικό σκοπό, κι εκείνο ξαφνικά ηρεμεί κι αποκοιμιέται στην αγκαλιά σου.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, νιώθεις την απόλυτη ευτυχία. Ένα συναίσθημα που δεν ήξερες ότι υπάρχει πιο πριν. Δεν το είχες καν φανταστεί ότι μπορεί να είναι αληθινό! Γι’ αυτές τις στιγμές και μόνο, μπορώ να υπομένω όλη την ταλαιπωρία για όσο χρειαστεί.
Πηγή: mama365.gr