Θάνατος. Το πιο τραγικό γεγονός στη ζωή ενός ανθρώπου. Αμετάκλητος και αναπόφευκτος.
Συνήθως οι περισσότεροι από εμάς, όπως είναι λογικό, δε θέλουμε ούτε να ακούμε αλλά ούτε και να σκεφτόμαστε αυτό το μακάβριο θέμα.
Από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, ο θάνατος αποτελεί την μεγαλύτερη φοβία στο μυαλό κάθε ανθρώπου, είτε ενσυνείδητα, είτε υποσυνείδητα.
Προσωρινή ζωή
Ανεξάρτητα του πόσο όμορφα ή πόσο άσχημα ζούμε πάνω στη Γη, το πρόβλημα μας είναι, και πάντα ήταν άλλωστε, το γεγονός πως είμαστε προσωρινοί. Το σώμα μας είναι φθαρτό και, χωρίς εξαίρεση, μας οδηγεί στον θάνατο.
Ένας βασιλιάς, ενώ στοχάζονταν τις επιτυχίες και τις αποκτήσεις του, μας φανερώνει μια σκέψη πάρα πολύ ουσιαστική:
«Έκανα μεγάλα πράγματα για τον εαυτό μου· έκτισα για τον εαυτό μου σπίτια· φύτεψα για τον εαυτό μου αμπελώνες. Έκανα για τον εαυτό μου κήπους και πάρκα, και φύτεψα σ’ αυτά κάθε είδος καρποφόρα δέντρα. Έκανα για τον εαυτό μου δεξαμενές νερών, ώστε απ’ αυτές να ποτίζω το άλσος, που ήταν κατάφυτο από δέντρα. Απέκτησα δούλους και δούλες, και είχα δούλους που γεννήθηκαν μέσα στο σπίτι μου· ακόμα, απέκτησα αγέλες και κοπάδια περισσότερα από όλους εκείνους που υπήρξαν πριν από μένα στην Ιερουσαλήμ.
Συγκέντρωσα στον εαυτό μου και ασήμι και χρυσάφι, και εκλεκτά κειμήλια βασιλιάδων και τόπων· απέκτησα για τον εαυτό μου τραγουδιστές και τραγουδίστριες, και τα εντρυφήματα των γιων των ανθρώπων, κάθε είδος από παλλακίδες. Και μεγαλύνθηκα και αυξήθηκα περισσότερο από όλους εκείνους που υπήρξαν πριν από μένα στην Ιερουσαλήμ· και η σοφία μου έμενε μέσα μου.
Και κάθε τι που ζήτησαν τα μάτια μου, δεν το αρνήθηκα σ’ αυτά· δεν εμπόδισα την καρδιά μου από κάθε ευφροσύνη, επειδή η καρδιά μου ευφραινόταν σε όλους τούς μόχθους μου· κι αυτό ήταν η μερίδα μου από ολόκληρο τον μόχθο μου.
Και εγώ παρατήρησα σε όλα τα έργα μου, που έκαναν τα χέρια μου, και σε κάθε μόχθο που μόχθησα, και δες, τα πάντα ματαιότητα, και θλίψη πνεύματος, και κανένα όφελος κάτω από τον ήλιο…» (Εκκλησιαστής 2:4-11).
Η ουσία των παρατηρήσεων του βασιλιά είναι συντριπτική – ότι κι αν πετύχεις, ότι κι αν αποκτήσεις, είναι τελείως μάταιο από τη στιγμή που ο χρόνος σου είναι περιορισμένος.
Ο επερχόμενος θάνατος του βασιλιά, ανεξάρτητα του πόσο θα αργήσει ή όχι, καθιστά στην ουσία, όλα όσα έχει μάταια για αυτόν.
Η προσωρινή λύση vs την ουσιώδης λύση
Η αλήθεια είναι, πως σε γενικές γραμμές έχουμε παρεξηγήσει κάποια πράγματα.
Η άποψη που λανθασμένα έχει καλλιεργηθεί ανάμεσα στους πιστούς, αλλά και σε αυτούς που βρίσκονται σε μια διαδικασία αποδοχής της Χριστιανικής διδασκαλίας, λέει πως χρειαζόμαστε τον Θεό προκειμένου να καλύψουμε τις καθημερινές μας ανάγκες, να βρούμε θεραπεία σε μια αρρώστια, και γενικώς να λύσουμε κάθε πρόβλημά μας.
Στη πραγματικότητα ευτυχώς δε συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Και λέμε ευτυχώς, γιατί θα ήταν εντελώς απογοητευτικό να είχε έρθει στον κόσμο μας ο Θεάνθρωπος απλά και μόνο για να διευκολύνει την προσωρινή ύπαρξη μας πάνω σε αυτή τη γη.
Ο ίδιος ο Χριστός λέει: «Επειδή, τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο, ζημιωθεί όμως την ψυχή του;» (Κατά Μάρκον 8:36).
Έστω πως έχω τα πάντα. Έστω πως έχεις εσύ τα πάντα. Ολόκληρο τον κόσμο. Ότι μπορεί να επιθυμήσει άνθρωπος. Και λοιπόν;
Έστω ότι βρέθηκε τυχαία κάποιος στο δρόμο σου και σου είπε, «σου χαρίζω ότι επιθυμείς». Στην αρχή ενθουσιάζεσαι και πλέεις σε πελάγη ευτυχίας.
Μετά;
Μόλις περάσει ένα διάστημα, θα αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι πως ενώ έχεις τα πάντα, μέσα σου υπάρχει μια πολύ σκοτεινή γωνιά.
Η γωνιά αυτή υπάρχει γιατί όσα και να έχεις, σε περιμένει το ίδιο τέλος, όπως και τον βασιλιά στον οποίο αναφερθήκαμε πριν, άρα το τι έχεις ή τι δεν έχεις μοιραία μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και στο προσκήνιο έρχεται ξανά αυτό το αιώνιο μισητό πρόβλημα. Ο θάνατος.
Ο Θεός μας απαλλάσσει από την απογοήτευση και τον φόβο
Τη λύση λοιπόν σε αυτό το αιώνιο πρόβλημα, ήρθε να δώσει ο Χριστός.
Με τον θάνατό Του στον σταυρό, αποκάλυψε την συγκλονιστική αλήθεια – ο Θεός αγαπά κάθε ένα από εμάς περισσότερο από την ίδια Του την ύπαρξη!
Με τη δύναμη αυτής της αγάπης ο Χριστός κατέκτησε την αμαρτία και τον θάνατο εκ μέρους μας.
Από τη στιγμή που αναστήθηκε ο Ιησούς, τα δεδομένα άλλαξαν άρδην. Στην εποχή μας πλέον, τα νεκροταφεία ονομάζονται κοιμητήρια και οι νεκροί, κεκοιμημένοι.
Αυτή η διαφορά δεν είναι φυσικά τυπική, ούτε τυχαία.
Ο θάνατος εξακολουθεί να εξουσιάζει τον άνθρωπο, μιας και δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού ακόμη κι Αυτός ο Χριστός ήταν απαραίτητο να πεθάνει, όμως η προοπτική που άνοιξε ο Σταυρός είναι αυτή που κάνει τη διαφορά.
Οι νεκροί πλέον καλούνται κεκοιμημένοι, γιατί όπως ο άνθρωπος που κοιμάται, κάποτε ξυπνάει, έτσι και οι κεκοιμημένοι θα «ξυπνήσουν» και θα επανέλθουν στη ζωή.
Το τι θα γίνει μετά, είναι ένα άλλο ζήτημα, αλλά σχετικά με την ανάσταση των νεκρών ο Ιησούς είναι ξεκάθαρος, «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή· αυτός που πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει. Και καθένας που ζει και πιστεύει σε μένα, δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ» (Κατά Ιωάννην 11:26).
Σε άλλο σημείο του Λόγου του Θεού, διαβάζουμε: «Δεν θέλω, μάλιστα, να αγνοείτε, αδελφοί, για όσους έχουν κοιμηθεί, για να μη λυπάστε, όπως και οι υπόλοιποι, που δεν έχουν ελπίδα. Επειδή, αν πιστεύουμε ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, έτσι και ο Θεός, αυτούς που κοιμήθηκαν με πίστη στον Ιησού, θα τους φέρει μαζί του» (Α’ Προς Θεσσαλονικείς 4:13-14).
Οι χαρακτηρισμοί λοιπόν, «κοιμητήριο» και «κεκοιμημένοι» είναι ουσιαστικοί και όχι αυθαίρετοι.
Το Θεϊκό σχέδιο
Όσο ζούμε πάνω στη γη, διαθέτουμε όπως είναι λογικό, ένα φθαρτό σώμα.
Ένα σώμα όμοιο όλης της κτήσης που και αυτή είναι φθαρτή και θα έρθει ώρα που δε θα υπάρχει πια, «Επειδή, πρέπει τούτο το φθαρτό να ντυθεί αφθαρσία, και τούτο το θνητό να ντυθεί αθανασία. Όταν τούτο το φθαρτό ντυθεί αφθαρσία, και τούτο το θνητό ντυθεί αθανασία, τότε θα πραγματοποιηθεί ο λόγος, που είναι γραμμένος: «Καταβροχθίστηκε ο θάνατος με νίκη». «Θάνατε, πού είναι το κεντρί σου; Άδη, πού είναι η νίκη σου;» (Α’ Προς Κορινθίους 15:53-55)
Αν πιστεύεις στον Ιησού Χριστό δε χρειάζεται να φοβάσαι τον θάνατο.
Για σένα που Τον εμπιστεύεσαι, ο θάνατος είναι ουσιαστικά προσωρινός.
Το Θεϊκό σχέδιο είναι σαφέστατο.
Ο Θεός θα υποτάξει όλους τους εχθρούς Του και κατόπιν έναν εχθρό που είναι δικός μας. Θα «βάλει όλους τους εχθρούς Του κάτω από τα πόδια Του· τελευταίος εχθρός καταργείται ο θάνατος» (Α’ Προς Κορινθίους 15:4-6).