Ένα μόνο ζητάει ο Θεός από εμάς, να γίνουμε ταπεινοί, να νικήσουμε τον κακό μας εαυτό που μας θέλει εγωιστές, αλαζόνες και ματαιόδοξους.
Στην κοσμική σκέψη είναι αδιανόητο να περιφρονήσει κανείς το συμφέρον του, ή να απαρνηθεί τον κόσμο και τα εγκόσμια με την ελπίδα των αιωνίων. Στην πραγματικότητα όμως μωροί και τρελοί είναι εκείνοι που δεν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός, ανάσταση, κρίση και ανταπόδοση αιώνια. Τρελός αγαπητοί μου ήταν ο πλούσιος που γκρέμισε τις αποθήκες του για να φτιάξει μεγαλύτερες, και ο οποίος όταν τελείωσε τις οικοδομές του άκουσε έκπληκτος: «άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου. Α δε ητοίμασας τίνι εσταί;» (Λουκ. Ιβ’ 20). Άφρον είναι και εκείνος ο νέος του Ευαγγελίου, που προτίμησε τους θησαυρούς της γης από τους θησαυρούς του ουρανού.
Εκείνος όμως, που αλλάζει τους ψεύτικους θησαυρούς με τους αληθινούς και αιώνιους δεν είναι άφρων. Αμέτρητα είναι τα παραδείγματα των αγίων που νίκησαν στον αγώνα με τον κακό τους εαυτό και με ανίκητο όπλο την ταπείνωση, δέχθηκαν το αμάραντο στεφάνι από τον Κύριο της Δόξης και βρίσκονται στην αγκαλιά Του, μαζί Του να ευφραίνονται πάντοτε.
Ο Κύριος τους δόξασε και εμείς τους τιμούμε και τους δοξάζουμε. Υπάρχει όμως μια κατηγορία αγίων, που μετρούνται στα δάκτυλα, οι οποίοι όχι μόνο έγιναν ταπεινοί, αλλά για να κατακτήσουν την κορυφή της αγιότητας, έγιναν σαλοί, δηλαδή έκαναν τους τρελούς, για να μην έχουν καμία υπόληψη, καμία τιμή, κανένα έπαινο μέσα στον κόσμο αυτό. Αντιθέτως, πεθύμησαν με όλη την ψυχή και την καρδιά τους, την ανυποληψία, την περιφρόνηση, την κατηγορία, τη συκοφαντία, πράγματα που τόσο αντιπαθούμε εμείς οι άλλοι, οι τάχα λογικοί και αξιοπρεπείς.
Η πραγματική ταπείνωση, είναι η βασίλισσα των αρετών, σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος. Με τίποτε άλλο ο άνθρωπος δεν μπορεί να ελκύσει τη θεία χάρη, όσο με την ταπείνωση, δηλαδή την εξουδένωση του «εγώ». Στους δια Χριστόν σαλούς, παρατηρούμε αυτή την απόλυτη εξουδένωση στα μάτια όλου του κόσμου, με προσποιητές τρέλες και αλλοπρόσαλλες ενέργειες. Θέλουν να κρύβονται, να κρύβουν την αρετή κι αγιότητα τους κάτω από τον επίπλαστο μανδύα της σαλότητας και της τρέλας τους.
Ο Άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός, ο οποίος καταγόταν από την Σκυθία και έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Λέοντος ΣΤ’ του Σοφού (886 – 912 μ.Χ.), είναι από τους κορυφαίους αγίους δια Χριστόν Σαλούς.
Από παιδική ηλικία είχε πουληθεί ως δούλος σε κάποιον πρωτοσπαθάριο και στρατηλάτη της Ανατολής, ονομαζόμενο Θεόγνωστο, άνδρα ενάρετο και ευσεβή, ο οποίος τόσο αγάπησε τον μικρό Ανδρέα, ώστε τον μεταχειρίστηκε ως υιό του, φροντίζοντας για την επιμελή και θεοσεβή μόρφωση αυτού.
Τον Ανδρέα είλκυαν περισσότερο από κάθε άλλο τα ιερά γράμματα και ιδιαίτερα οι Βίοι και τα Μαρτύρια των αγωνιστών της Χριστιανικής πίστεως. Τέτοιος δε υπήρξε ο ζήλος του προς αυτά, ώστε αποκλήθηκε «σαλός» (μωρός), διότι ο ζήλος του αυτός τον ωθούσε πολλές φορές στο να υπομένει εμπαιγμούς, ταπεινώσεις και βαριές ύβρεις και να προβαίνει σε διαβήματα που κρίνονται ως ανισόρροπα και εκκεντρικά. Αλλά εκείνος υπέμενε τους εξευτελισμούς, παρηγορούμενος από το ότι πολλές φορές πετύχαινε να επαναφέρει στην ευθεία οδό παραστρατημένες υπάρξεις.
Αλλά ο Άγιος Ανδρέας διακρινόταν και για την φιλανθρωπία και την αγαθοποιία του. Όχι μόνο μοιραζόταν τα υπάρχοντά του με τους φτωχούς, αλλά προσέφερε ότι είχε και ο ίδιος έμενε νηστικός και γυμνός. σε εκείνους που τον παρατηρούσαν για τις υπερβολικές αγαθοεργίες του, υπενθύμιζε τους λόγους του Κυρίου «ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε», και τους έλεγε ότι στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου, και μάλιστα του πάσχοντος αδελφού, έβλεπε τον Χριστό.
Ο Άγιος, σε μία ολονύκτια Ακολουθία στο ναό των Βλαχερνών είδε τη Θεοτόκο στον ουρανό προσευχόμενη και σκέπουσα το λαό με το τίμιο ωμοφόριό της (1 και 28 Οκτωβρίου).
Ο διά Χριστόν σαλός Άγιος Ανδρέας έζησε θεοφιλός και κοιμήθηκε με ειρήνη σε ηλικία εξήντα έξι ετών. Ευθύς ευωδίασαν μύρα και θυμιάματα στον τόπο εκείνο, όπου άφησε το πνεύμα του ο Άγιος. Μία γυναίκα φτωχή, η οποία διέμενε πλησίον οσφράνθηκε την ηδύπνοο και ασύγκριτη ευωδία. την ακολούθησε, λοιπόν, αυτή και έφθασε στον τόπο εκείνο όπου έκειτο ο Άγιος. Βρήκε τον μακάριο νεκρό• ήδη δε ανέβλυζε μύρο από το τίμιο λείψανό του. Έτρεξε, λοιπόν, και ανήγγειλε το θαύμα, επικαλούμενη με όρκο ως μάρτυρα τον Θεό. Πολλοί συγκεντρώθηκαν τότε, αλλά δεν βρήκαν το τίμιο λείψανο του Αγίου. Τους προκαλούσε κατάπληξη, όμως, η ευοσμία του μύρου και των θυμιαμάτων. Ο Κύριος, ο Οποίος γνωρίζει τα κρίματα εκάστου και τα απόκρυφα κατορθώματα του Αγίου, μετέθεσε το λείψανο του Αγίου.
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει ότι ο Άγιος Ανδρέας έγραψε πολλές προφητείες οι οποίες δεν εκδόθηκαν ποτέ και βρίσκονται στην Μονή Iβήρων.
Το 1984 όμως προς ωφέλεια όλων μας και ιδιαίτερα της γενιάς μας, της γενιάς των εσχάτων χρόνων, η Ιερά Μονή Παρακλήτου Αττικής, προχώρησε στην έκδοση βιβλίου με το θαυμαστό βίο και τις προφητείες του Αγίου Ανδρέα του δια Χριστόν σαλού, βιβλίο από το οποίο είναι παρμένα και τα περισσότερα λόγια που διαβάσατε παραπάνω.
Στο σημαντικότατο αυτό βιβλίο, μεταξύ άλλων θαυμαστών, αναφέρεται και η παρακάτω προφητεία του Αγίου για τον ευσεβή Βασιλιά, ο οποίος θα είναι ο εκλεκτός του Θεού και θα αλλάξει τον κόσμο. Ο καθένας μας ανάλογα την προαίρεση του, μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του. Την ευχή του μεγάλου μας Αγίου, του Ανδρέα του δια Χριστόν σαλού, να έχουμε όλοι μας.
Ο ευσεβής βασιλιάς
– Τώρα, παιδί μου, Πως να σου διηγηθώ χωρίς δάκρια για την αρχή των ωδίνων και τη συντέλεια; Κατά τις έσχατες ημέρες θα αναδείξει ο Θεός βασιλιά κάποιο φτωχό[*]. Ο βασιλιάς αυτός θα πολιτευθεί με δικαιοσύνη, θα σταματήσει όλους τους πολέμους και θα πλουτίσει τους φτωχούς. Θα βασιλεύσει η ευτυχία όπως στην εποχή του Νώε. Οι άνθρωποι θα πλουτίσουν πολύ, θα ζουν γαλήνια και ειρηνικά, θα τρώνε, θα πίνουν, θα έρχονται σε γάμο, θα κινούνται με πολλή άνεση και θα απολαμβάνουν αμέριμνοι τα αγαθά της γης, επειδή δεν θα γίνονται πόλεμοι, θα μετατρέψουν τα σπαθιά τους σε δρεπάνια, τα βέλη σε πασσάλους, και τα δόρατα σε γεωργικά εργαλεία για να καλλιεργούν τη γη.
Αργότερα ο βασιλιάς θα στραφεί ανατολικά και θα ταπεινώσει τους Αγαρηνούς, γιατί ο Θεός είναι οργισμένος μαζί τους για τη βλάσφημη θρησκεία τους και για τη σοδομίτικη αμαρτία που κάνουν, πολλοί βέβαια απ’ αυτούς θα βαπτισθούν, θα ευαρεστήσουν στον βασιλιά και θα τιμηθούν, οι υπόλοιποι όμως θα εξοντωθούν, θα καούν ή θα θανατωθούν σκληρά.
Εκείνη την εποχή το Ιλλυρικό θα επανέλθει στο βασίλειο των Ρωμαίων, ενώ η Αίγυπτος θα συνθηκολογήσει. Ο βασιλιάς αυτός θ’ απλώσει το δεξί του χέρι στα γύρω έθνη, θα ημερώσει τα ξανθά γένη και θα κατατροπώσει τους εχθρούς του. Η βασιλεία του θα διαρκέσει τριανταδύο χρόνια. Για δώδεκα χρόνια δεν θα εισπράττει φόρους και δασμούς, θα ξαναχτίσει γκρεμισμένα θυσιαστήρια και θα ανοικοδομήσει ιερούς ναούς. Στις ημέρες του δεν θα γίνονται δίκες, αλλά ούτε θα υπάρχει άδικος και αδικημένος, τον βασιλιά αυτόν θα τον φοβηθεί όλη η γη, θα αναγκάσει τους ανθρώπους με τον φόβο να σωφρονισθούν, και θα εξοντώσει τους άρχοντες που παρανομούν.
Εκείνον τον καιρό ο Θεός θα φανερώσει στον βασιλιά όλο το χρυσάφι, όπου και αν βρίσκεται κρυμμένο. Κι αυτός θα το σκορπίσει «με το φτυάρι» σ’ όλη τη χώρα του. Από τον πολύ πλούτο οι άρχοντες θα ζουν σαν βασιλιάδες και οι φτωχοί σας άρχοντες. Ο βασιλιάς αυτός θα κάνη μεγάλα κατορθώματα. Θα ξεκινήσει με πολύ ζήλο για να διώξει τους Ιουδαίους. Κανείς Ισραηλίτης δεν θα απομείνει μέσα σ’ αυτή την Πόλη. Δεν θα ακούγονται γλέντια με λύρες, κιθάρες και άσεμνα τραγούδια. Δεν θα γίνεται τίποτα αισχρό, γιατί θα μισήσει και θα εξολοθρεύσει «εκ πόλεως Κυρίου πάντας τους εργαζομένους την ανομίαν» (Ψαλμ. Ρ΄ 8).
Θα επικρατήσει τότε μεγάλη χαρά και αγαλλίασης. Η γη και η θάλασσα θα δίνουν πλούσια τα αγαθά τους. Η ζωή θα κυλά γαλήνια και ειρηνικά, και οι άνθρωποι θα ευφραίνονται όπως τον καιρό του Νώε, μέχρις ότου ήρθε ο κατακλυσμός.
Α.Δ.