Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν πολύ μικρή και μεγάλωσα με τον πατριό μου, όπως και τόσα άλλα παιδιά της γενιάς μου. Σίγουρα ήταν σκληρό να μην έχω δίπλα μου τον βιολογικό μου πατέρα ο οποίος εμφανιζόταν σπάνια, αλλά ο θετός μου μπαμπάς ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος (ακόμα κι όταν εγώ ήμουν μια απαίσια έφηβη!).
Δεν ήταν λίγες οι φορές που τον προκαλούσα επίτηδες. Συχνά τον έφτανα στα όριά του, μόνο και μόνο για να δω πόσο θα αντέξει κι αν θα με εγκαταλείψει κι αυτό όπως και ο μπαμπάς μου. Εκείνος, όμως, δεν πήγε πουθενά και με δίδαξε πως, όταν αγαπάς πραγματικά κάποιον, μένεις δίπλα του ό,τι κι αν γίνει.
Ο πατριός μου πέθανε όταν ήμουν 27 χρονών και, παρότι ήμουν ενήλικη κι είχα φτιάξει τη δική μου οικογένεια, ένιωσα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Στην κηδεία του, ένας από τους φίλους του μου είπε πως για τον πατριό μου ήμουν ό,τι πολυτιμότερο είχε και πως οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να έχουν το ίδιο αίμα για να είναι οικογένεια.
Όταν άκουσα αυτά τα λόγια, έκλαψα με λυγμούς όχι επειδή δεν το ήξερα, αλλά επειδή ήταν η αλήθεια. Ο πατριός μου ήταν πάντα δίπλα μου και απέδειξε πως με λατρεύει όχι με λόγια αλλά με πράξεις.
Ήταν αστείος, υποχωρητικός και τρυφερός. Φτιάχναμε τα δικά μας τραγούδια, παίζαμε με τις ώρες στο πάρκο, ήταν πάντα καλός με τους φίλους μου και δεν μου έλειψε ποτέ τίποτα. Ερχόταν στις εκδηλώσεις και τις γιορτές του σχολείου για να με καμαρώσει, πηγαίναμε όλοι μαζί διακοπές και απολαμβάναμε τις ημερήσιες οικογενειακές αποδράσεις με το τροχόσπιτό του.
Όταν έκανα δικά μου παιδιά, έγινε ο πιο τέλειος παππούς του κόσμου! Δεν έχανε ευκαιρία να επισκέπτεται τα εγγόνια του, να περνάει χρόνο μαζί τους και να τους κάνει όλα τα χατίρια. Ακόμα κι όταν η μητέρα μου δεν μπορούσε να κρατήσει τα δυο νηπιάκια μου, εκείνος ήταν πάντα πρόθυμος να κάνει babysitting, χωρίς να γκρινιάζει ή να με φορτώνει ενοχές. Η κόρη μου έχει ακόμα φυλαγμένο το κόκκινο τρενάκι που της έφτιαξε ολομόναχος, ενώ ο γιος μου έχει φωτογραφίες στο δωμάτιό του. Εκτός από ένας υπέροχος μπαμπάς για μένα, υπήρξε κι ένας υπέροχος παππούς για τα παιδιά μου.
Ενώ ο βιολογικός μου πατέρας δεν ήταν ποτέ δίπλα σε μένα και τα παιδιά μου (παρά τα παρακάλια μου), ο πατριός μου δεν έλειψε από κοντά μας ούτε στα εύκολα ούτε στα δύσκολα. Όταν ακούω τη λέξη «οικογένεια», σκέφτομαι πως αποτελείται από ανθρώπους που είναι κοντά σου, δεσμεύονται να σε φροντίσουν, είναι ειλικρινείς, σέβονται τα όνειρά σου, δέχονται αυτό που είσαι και βάζουν πλάτη στα δύσκολα.
Οικογένεια σημαίνει υποστήριξη, φροντίδα και δέσμευση. Και μερικές φορές, όλα αυτά τα βρίσκεις σε ανθρώπους με τους οποίους δεν σε ενώνουν δεσμοί αίματος αλλά αγνής κι αληθινής αγάπης. Όπως εμένα και τον πατριό μου κι όπως τον πατριό μου με τα εγγόνια του.
Μερικές φορές νιώθω θυμό που πέθανε αυτός ο υπέροχος άνθρωπος. Επίσης, νιώθω θυμό που έφυγε από τη ζωή κι ο σύζυγός μου, πριν προλάβουν να τον χαρούν αρκετά τα παιδιά μας. Μετά, όμως, θυμάμαι όλα αυτά που έκανε ο θετός μου μπαμπάς για μένα και νιώθω ευγνωμοσύνη. Ίσως μια μέρα βρω κι εγώ έναν άνθρωπο που θα κάνει τα παιδιά μου να νιώσουν όπως ο πατριός μου εμένα.
Ελεύθερη μετάφραση από το Love What Matters