Προκαταλήψεις, αστικά μοτίβα, απαρχαιωμένες απόψεις και στη μέση μία κοινωνία που ζει με υποκριτικές εκφάνσεις τύπου: «είσαι χήρα, πρέπει να φοράς μαύρα»
«Δεν σε χαιρέτησα γιατί φοράς πορτοκαλί μπουφάν και όχι μαύρα, χήρα γυναίκα»
«Είμαι 49 ετών πάρα δύο μήνες, και 8 μήνες χήρα. Τα μαύρα τα έβγαλα στο τρίμηνο.
Πριν λίγες μέρες βλέπω στο δρόμο μια γνωστή. Την χαιρετάω, δεν μιλάει αλλά με κοιτάζει. Την ρωτάω μήπως δεν με γνώρισε, λόγω μάσκας.
Και απαντάει: “Σε γνώρισα αλλά είπα δεν μπορεί να είναι αυτή, με πορτοκαλί μπουφάν! ”
Της λέω κι εγώ:” έχεις σίγουρη πληροφορία πως αν βάλω μαύρα, θα αναστηθει;” και φεύγω!»
Η θέση της γυναίκας μπροστά στις προκαταλήψεις
Ότι και να βιώνει μία χήρα, ανύπαντρη, ή διαζευγμένη μητέρα, μόνο η ίδια γνωρίζει ουσιαστικά πως βιώνει την καθημερινότητα της, τα ζορίσματα, τις δυσκολίες της. Θα ακουστούν αρκετές κακεντρέχειες από διάφορες πηγές, που αυτές οι πηγές μπορεί να προκαλέσουν θυμό, οργή, άμυνα στην γυναίκα αυτή.
Από αντίδραση και μόνο μπορεί σπασμωδικά να προβεί σε κάποιες κινήσεις που αργότερα να μετανιώσει.
Δυστυχώς μία μεγάλη μάζα ατόμων ζουν, «τροφοδοτούνται» με την πορεία και την ζωή των άλλων, τι κάνουν, ποιες οι κινήσεις τους, πως είναι η ζωή τους. Είναι η τροφή τους για να ζουν μέρα με την ημέρα.
Κάποιες συμπεριφορές μπορεί και να παρεξηγηθούν δηλ. εάν μία χήρα μητέρα, νιώσει την ανάγκη να κοινωνικοποιηθεί ξανά στο σύνολο, να βγει, να εργαστεί, να δείχνει εύθυμη, νιώσει χαρά με κάποια πράγματα……αυτά και άλλα πολλά μπορεί πολύ εύκολα να παρεξηγηθούν και οι «ταμπέλες» να μην αργήσουν να έρθουν.
Νομίζω ότι το στομάχι αυτών των μητέρων –γυναικών έχει σκληρύνει ήδη από το βίωμα τους, οπότε οι κακεντρέχειες δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτό που έχουν ήδη βιώσει.
Όταν κάτι γίνεται χωρίς πρόκληση και επίδειξη τότε είναι πολύ πιθανό κάποιος να μην δώσει σημασία, ακόμα και να το θεωρήσει ως μία φυσιολογική και υγιή εξέλιξη.