Αληθινή ιστορία: Με την Ελένη ήμασταν καλύτερες φίλες από το Λύκειο. Κοιμόμασταν η μια στο σπίτι της άλλης, πηγαίναμε διακοπές μαζί και κάναμε όλα όσα κάνουν δυο κολλητές φίλες.
Πάντα θεωρούσα τον πατέρα της γοητευτικό, δεν θα πω ψέματα. Αλλά ποτέ δεν τον έβλεπα ερωτικά. Ήταν παντρεμένος άνθρωπος και θα μπορούσε να είναι δικός μου μπαμπάς.
Περάσανε τα χρόνια, κάναμε τις ζωές μας, τελειώσαμε το σχολείο, περάσαμε στην ίδια σχολή και αποφασίσαμε να πιάσουμε μαζί με την Ελένη ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας, που να είναι κοντά στη σχολή μας.
Οι γονείς μας ερχόταν τακτικά να μας επισκεφθούν, αν και τους βλέπαμε και εμείς όποτε μπορούσαμε, καθώς όλοι Αθήνα μέναμε.
Στο δεύτερο έτος είχα βρει ένα αγόρι. Ήμουν απίστευτα ερωτευμένη μαζί του. Όταν μετά απο 5 μήνες έμαθα οτι είχε βρει άλλη και με παράτησε, έκλαιγα ασταμάτητα για 3 μέρες. Δεν ήθελα να ξαναδώ άντρα στη ζωή μου.
Λίγες μέρες μετά το χωρισμό μου, χτύπησε το κουδούνι και ήταν ο κύριος Κωνσταντίνος, ο μπαμπάς της Ελένης. Είχε περάσει να μας φέρει κάτι λαχανικά και λάδι. Η Ελένη δεν ήταν σπίτι, αλλά του είπα οτι αν ήθελε μπορούσε να καθίσει να την περιμένει.
Έκατσε λίγο μαζί μου στον καναπέ, με ρωτούσε για τη σχολή, και γενικά όλες αυτές τις βαρετές ερωτήσεις που κάνουν οι γονείς. Ξαφνικά ξέσπασα σε κλάματα όταν με ρώτησε αν έχω αγόρι. Εκείνος σάστισε και με πήρε αγκαλιά να με παρηγορήσει. Ένιωσα αμέσως ασφάλεια στην αγκαλιά του, η οποία δεν κράτησε πολύ, αλλά εγώ ένιωσα κάτι παράξενο.
Άρχισα να τον σκέφτομαι όλο και περισσότερο. Όταν ερχόταν μαζί με τη μαμά της για επίσκεψη, φρόντιζα να είμαι περιποιημένη και όσο πιο όμορφη γινόταν. Δεν ήξερα τι περίμενα. Δεν μου είχε δώσει κανένα δικαίωμα να σκέφτομαι έτσι για εκείνον, αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να το κάνω. Η καρδιά μου χτυπούσε πολύ δυνατά όποτε τον έβλεπα.
Πέρασε ένας χρόνος σχεδόν με αυτή την κατάσταση. Αποφάσισα οτι έπρεπε να κάνω κάτι για αυτό. Δεν υπολόγισα ούτε τη φίλη μου, ούτε το γάμο του. Η ευκαιρία ήρθε πολύ γρήγορα. Πήρε τηλέφωνο να ειδοποιήσει οτι θα περνούσε από το σπίτι να αφήσει τρόφιμα και να δει την Ελένη.
Η Ελένη δεν μπορούσε να είναι εκεί όταν θα ερχόταν, και έτσι μου ζήτησε η ίδια να παραλάβω τα πράγματα και να του πω αν θέλει να την περιμένει, αλλιώς θα τον έβλεπε εκείνη μετά από λίγες μέρες. Δεν θα μπορούσε να είχε “κάτσει” καλύτερα η περίσταση!
Ήρθε στην ώρα του ως συνήθως. Είχα ετοιμαστεί, και του είπα οτι η Ελένη θα αργούσε. Κάθισε λίγο μαζί μου στον καναπέ να την περιμένει, και του τα είπα όλα. Οτι τον σκέφτομαι, οτι δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου τόσο καιρό και απ’ την ταραχή μου άρχισα να κλαίω.
Εκείνος με πλησίασε και μου είπε να μην κλαίω, και τον φίλησα. Δεν τραβήχτηκε στιγμή. Με φίλησε και εκείνος και ήταν το ωραιότερο φιλί της ζωής μου.
Συνεχίστηκε η σχέση μας και ολοκληρώθηκε κανονικά μέσα στο επόμενο διάστημα. Εκείνος ερχόταν όλο και πιο συχνά ώρες που έλειπε η κόρη του. Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε για δυο χρόνια. Κάποια στιγμή του είπα οτι κάτι έπρεπε να γίνει. Ήμουν τρελά ερωτευμένη μαζί του, και εκείνος το ίδιο.
Όταν ανακοίνωσε στη γυναίκα του οτι ήθελε να χωρίσουν, δεν είπε το λόγο. Η Ελένη ήταν πολύ στεναχωρημένη που χώριζαν οι γονείς της. Την άκουγα που προσπαθούσε να παρηγορήσει τη μητέρα της στο τηλέφωνο. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι τον είχε πιάσει, αν και ειπώθηκε οτι μπορεί να είχε βρει “καμιά πιτσιρίκα που τον ξεμυάλισε” όπως ανέφερε η μαμά της.
Στο επόμενο εξάμηνο, είπα στην Ελένη οτι θα μετακόμιζα μόνη μου σε δικό μου σπίτι. Εκείνη δεν την ένοιαξε, καθώς είχε ένα αγόρι εδω και ένα χρόνο που έμενε συνέχεια σπίτι μας, και θα μετακόμιζε εκείνος στο διαμέρισμα μαζί της.
Μετακόμισα με τον Κωνσταντίνο στο καινούργιο του διαμέρισμα και ζούσαμε ευτυχισμένοι. Μέχρι που το έμαθε η Ελένη και η μητέρα της. Δεν ξέρω ποιός μας είδε, ποιός τους το είπε και πότε… ξέρω όμως οτι το βρισίδι που άκουσα και τους χαρακτηρισμούς αυτούς, δεν τους είχα ακούσει ξανά. Η Ελένη δεν ξαναμίλησε τον πατέρα της από εκείνη την ημέρα και φυσικά ούτε η πρώην γυναίκα του.
Το έμαθαν και οι δικοί μου γονείς, και στεναχωρηθήκανε πάρα πολύ.
Εκείνος έχει κάνει άπειρες προσπάθειες να μιλήσει με την κόρη του, αλλά εκείνη αρνείται. Οι γονείς μου το δέχτηκαν μετά από λίγο καιρό.
Έχουν περάσει τρία χρόνια. Παντρευτήκαμε πέρυσι και περιμένω το παιδάκι μας το καλοκαίρι. Ξέρω δεν ήταν σωστό αυτό που έκανα. Αλλά είναι ο έρωτας της ζωής μου. Τι να έκανα;
Αριάδνη, 26 ετών