Λίγο πιο έξω από την Θεσσαλονίκη, στην Ρεντίνα, βρίσκεται η Αγία Μαρίνα, ένας μικρός ιερός ναός με απαράμιλλη ομορφιά.
Το εκκλησάκι έχει ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, είναι χτισμένο σε έναν μαγευτικό τοπίο με δέντρα και φυτά ενώ φημίζεται για τις θαυματουργές του ικανότητες καθώς το επισκέπτονται προσκυνητές από όλα τα μέρη της Ελλάδας και έχουν εξιστορήσει τις δικές τους εμπειρίες με το συγκεκριμένο εκκλησάκι.
Ο μικρός ναός της Αγίας Μαρίνας στην Ρεντίνα και η ιστορία του
Ο μικρός ναός με την ιδιαίτερη έως ιδιόμορφη αρχιτεκτονική είναι το καμάρι των κατοίκων του χωριού Μόδι και χτίσθηκε από αυτούς στα μέσα του 18ου αιώνα όπως αναφέρουν και οι επιγραφές. Στο Μόδι διηγούνται πως ο ιερέας ονόματι παπά – Θεμελής που είχε το αμπέλι του κοντά στο σημείο όπου σήμερα είναι η εκκλησία είδε σε όνειρο την Άγια να τον προστάζει να βγάλει την εικόνα της μέσα από τον κούφιο κορμό ενός δέντρου και να την τοποθετήσει μέσα σε εκκλησία που θα χτίσει στην συνεχεία.
Ο ιερέας ήταν υπαρκτό πρόσωπο και με απόγονους στο χωριό που φέρουν το όνομα του ως επίθετο τους. Μια άλλη (παρόμοια) εκδοχή είναι αυτή που διηγούνταν κάποιοι ότι την εικόνα ανακάλυψε μέσα σε ένα κούφιο καραγάτσι που έκοψε ένας Τούρκος προεστός. Ένας Μοδιώτης τον βοήθησε να μεταφέρει με το καρό του τα ξυλά στα Βρασνά και ο Τούρκος του παρέδωσε την εικόνα και του επέτρεψε να χτίσει εκκλησία.
Όπως και να χει στο σημείο, που όλοι γνωρίζουμε σχεδόν, πάνω στον Εθνικό δρόμο χτίσθηκε το 1869 ο ναός από Ηπειρώτες μαστόρους που εργαζόταν στην περιοχή(οι ίδιοι έχτισαν και την εκκλησία στον Άνω Σταυρό). Μάλιστα όπως αναφέρουν συγγραφείς μέσα από διηγήσεις ντόπιων, την εκκλησία προίκισε ο Σουλτάνος με 400 στρέμματα γης και τα σχετικά έγγραφα από αυτή την προικοδότηση είχαν περιέλθει στον Σταθάτο που ήταν ο πρώτος Έλληνας ιδιοκτήτης του τσιφλικιού, μετά την Τουρκοκρατία.
Χτίσθηκε στα ερείπια παλιότερου κτίσματος που πιθανότατα άνηκε στην αρχαία Αρέθουσα.
Πολύ κοντά στο σημείο του ναού υπήρχε επί Τουρκοκρατίας ένα κιόσκι(φρούριο) γνωστό με το όνομα Μπουλουκ-μπασι οι στρατιώτες του οποίου έλεγχαν την δυτική είσοδο των Μακεδονικών Τεμπών. Το πανηγύρι της κάθε 17 Ιουλίου παραμένει ως τις μέρες μας ξακουστό αν και παλιότεροι θυμούνταν μέχρι πριν από κάποιες δεκαετίες ότι τα πρώτα χρόνια που χτίσθηκε η εκκλησία ήταν μεγαλόπρεπες αφού και τότε 100δες επισκέπτες αψηφούσαν τις δύσκολες συνθήκες μετακίνησης και περπατούσαν μέρες για να τιμήσουν την μνήμη της.
Εκείνα τα πρώτα χρόνια διηγούνταν οι κάτοικοι πως από τα «πυργούδια» κατέβαινε την παραμονή ένα ελάφι πρόσφορα της Αγίας που οι κάτοικοι αφού το έσφαζαν το πρόσφεραν ως κουρμπάνι στους επισκέπτες. Αν και κανείς δεν θυμάται κάποιον αυτόπτη μάρτυρα αυτού του γεγονότος μέχρι και πριν από μερικά χρόνια στο αριστερό τοίχο της εκκλησίας ήταν βαλμένος ένας κρίκος όπου(και πάλι μέσα από διηγήσεις λεγόταν) έδεναν το ελάφι για να ξεκουραστεί πριν το σφάξουν. Η παράδοση αναφέρει ότι το ελάφι σταμάτησε να έρχεται όταν μια χρονιά άργησε να εμφανιστεί και όταν το έκανε οι κάτοικοι το έπιασαν και το έσφαξαν αμέσως χωρίς να το αφήσουν να ξεκουραστεί.
Γι αυτή τους την αδημονία τιμωρήθηκαν από την Αγία που δεν τους το ξανάστειλε όμως το πανηγύρι συνεχίστηκε με προσφορά αρνιού τα επόμενα χρόνια. Αφού παρήκμασε λίγο μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο η εκκλησία ανέκτησε την αίγλη της λίγο μετά το 1980 χάρη και στις προσωπικές προσπάθειες του τότε εφημερίου του χωριού.
Η εικόνα της που κλάπηκε αλλά ξαναβρέθηκε λέγεται ότι φυλάσσεται στην εκκλησία της Άγιας Τριάδος στο Μόδι και απεικονίζει την Άγια Μαρίνα να κρατά στο δεξί της χέρι ένα σφυρί και με το αριστερό της από τα μαλλιά τον διάβολο. Λέγεται ότι είναι θαυματουργή και υπάρχουν διηγήσεις ανθρώπων που εμφανίστηκε η Αγία μπροστά τους.
enimerotiko.gr