«Με βλέπουν με τα τέσσερα παιδιά μου και νομίζουν ότι απλά βοηθώ τη γυναίκα μου. Όμως τα μεγαλώνω μόνος»
«Ένα πράγμα που έχω μάθει σε όλη μου τη ζωή μέχρι σήμερα είναι να μην κρίνω τον διπλανό μου. Από την πρώτη ματιά, είμαι 100% σίγουρος, ότι οι άνθρωποι, όταν με βλέπουν, φαντάζονται έναν άντρα να προσφέρει ένα διάλειμμα στη σύζυγό του ή απλά έναν άνδρα να οδηγεί ένα αυτοκίνητο με τέσσερα παιδιά.
Βασικά, κάθε φορά που πηγαίνω με τα παιδιά μου για ψώνια, κάνω νέους φίλους, συμμετέχω στις σχολικές δραστηριότητες, πληρώνω λογαριασμούς κλπ, διάφοροι άνθρωποι έρχονται δίπλα μου και μου κάνουν κομπλιμέντα, λέγοντας πόσο καλός σύζυγος είμαι που αφήνω λίγο ελεύθερ η τη γυναίκα μου, απασχολώντας τα παιδιά.
Εγώ γέλαω. Χαμογελάω και συνεχίζω τη συζήτηση, γιατί το να εξηγήσω, ότι είμαι ένας μόνος μπαμπάς τεσσάρων παιδιών στο δημοτικό θα ξεκινήσει πολλές ερωτήσεις και δεν έχω πολύ χρόνο για κάτι τέτοιο. Παρόλα αυτά, θα πω ότι αυτές οι κουβέντες προκαλούν μπέρδεμα , επειδή όταν μιλώ με γυναίκες κατά ένα μεγάλο ποσοστό ένα από τα παιδιά μου θα φωνάξει: Μπαμπάααα, θα παντρευτείς;
Όμως, για να επιστρέψω σε αυτό που έλεγα, είναι ότι εκ πρώτης όψεως ο κόσμος με βλέπει και θεωρεί πως είμαστε μία όμορφη τυπική οικογένεια. Αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Θέλω να μοιραστώ την ιστορία μου, ελπίζοντας να εμπνεύσω και άλλους μονογονείς ή άλλους που είναι στα πρόθυρα διαζυγίου.
Λοιπόν, ας γυρίσουμε λίγο στο παρελθόν. Ήταν το 2003 και ήμουν ένας τρελός 18χρονος που οδηγούσε ένα VW βαν του 1966, είχα ένα μαλλί άφρο σαν μια κολοκύθα πάνω στο κεφάλι μου. Εκείνο το φθινόπωρο, ερωτεύτηκα την καλύτερή μου φίλη. Ήταν ένα γλυκό, ξανθό κορίτσι και έκανα τα πάντα για να την κερδίσων. Μήνες προσπαθούσα χωρίς αποτέλεσμα. Αν και τα συναισθήματά μου ήταν αυτά που ήταν, αν και δυσκολευόμουν λίγο, συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα καθημερινά. Μέχρι που λύγισε και τελικά γίναμε ζευγάρι.
Αφού περάσαμε λίγο καιρό ρομαντικά, ξέραμε ότι θα καταλήγαμεμαζί. Αρραβωνιαστήκαμε και παντρευτήκαμε στον πιο αστείο γάμο που έγινε ποτέ. Έμοιαζε με ταινία από τη δεκαετία του ’60. Ήμασταν και οι δύο 19 ετών. Μέρα με τη μέρα η σχέση μας γινόταν όλο και πιο δυνατή. Στην αρχή δεν είχαμε χρήματα και το σπίτι μας ήταν πάρα πολύ μικρό. Και οι δύο σπουδάζαμε και εργαζόμασταν σε διάφορες δουλειές για να κερδίσουμε τα προς το ζην. Μετά από λίγα χρόνια τελειώσαμε το πανεπιστήμιο και αποκτήσαμε δικές μας δουλείες, οπότε ήμασταν έτοιμοι για το επόμενο βήμα.
Τον Μάρτιο του 2008 ήρθε στον κόσμο η πρώτη μας κόρη. Άλλαξε η ζωήμας εντελώς, εγώ ήμουν λίγο πιο αργός στο να συνηθίσω τον νέο μου ρόλο, αλλά τα κατάφερα. Αποκτήσαμε δύο παιδιά και το 2012 γεννήθηκε το τέταρτο κορτισάκι μας.
Εγώ εργαζόμουν full time στο πανεπιστήμιο ενώ εκείνη ήταν δασκάλα παιδιών με ειδικές ανάγκες. Το σπίτι μας ήταν γεμάτο παιχνίδια και φωνές μικρών παιδιών. Όμως, όλα άρχισαν να αλλάζουν το 2013. Εκείνη επιθυμούσε περισσότερο την κοινωνική ζωή από τα παιδιά, και για να λέμε την αλήθεια την στήριζα.
Ήθελε να βγαίνει έξω τα σαββατοκύριακα με φίλους, ενώ εγώ έμενα σπίτι με τα παιδιά. Τα βράδια της Κυριακής, αφού έβαζα εγώ τα παιδιά για ύπνο, την έβλεπα φρέσκια φρέσκια, έτοιμη να ξεκινήσει ανανεωμένη την εβδομάδα της. Αν και μου έλειπε πολύ η παρέα της τα σαββατοκύριακα, καταλάβαινα ότι την έκανε χαρούμενη να βγαίνει. Ωστόσο, ένιωθα ότι αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε και να περνά πολύ περισσότερο χρόνο με τους φίλους της. Έλεγα στον εαυτό μου, όμως, ότι θα ξανάβρισκε τον εαυτό της και της έδωσα ευκαιρίες.
Ο χρόνος περνούσε, αλλά δεν άλλαζε κάτι. Έβγαινε με τους φίλους της όλο και περισσότερο, όχι μόνο την νύχτα, αλλά και την ημέρα. Εγώ αναγκαζόμουν να μένω σπίτι με τα παιδιά. Η κατάσταση αυτή έφερε καυγάδες και γκρίνια, κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ ξανά όσο ήμασταν μαζί. Τσακωνόμασταν από το πρωί ως το βράδυ. Για να είμαι δίκαιος, ωστόσο, κάναμε λάθη και οι δύο όλο αυτό το διάστημα. Εκείνη κατέθεσε αίτηση διαζυγίου, κάτι που εγώ δεν το ήθελα. Αγαπιόμασταν και ήθελα να ξανακερδίσουμε τη σχέση μας.
Η κατάσταση γινόταν ολοένα και χειρότερη. Περνούσαν εβδομάδες, μήνες… Κι εγώ τώρα φροντίζω τα παιδιά εντελώς μόνος, καθώς η σύζυγός μου μετακόμισε αλλού. Κανείς δεν ξέρει τίποτα. Ούτε εγώ, ούτε η οικογένειά της.
Πληγώθηκα πολύ που με άφησε η καλύτερή μου φίλη. Μέχρι τελευταία στιγμή πίστευα ότι ο γάμος μου θα σωθεί. Οι πρώτοι μήνες μόνος μου ήταν δύσκολοι. Αναρωτιόμουν πώς θα τα καταφέρω. Κανείς από την οικογένειά μου δεν έμενε κοντά, η πρώην γυναίκα μου έβαλε και την τελική υπογραφή στο διαζύγιό μας και συνέχισε τη ζωή της.
Δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά πλέον. Άρχισα να γεμίζω το σπίτι με χαρά. Τα παιδιά κι εγώ κρεμάμε τις ζωγραφιές τους παντού, κάνουμε διασκεδαστικές δραστηριότητες, προσπαθώ να τους διδάξω πώς να εκφράζουν ανοιχτά τα συναισθήματά τους. Επιτέλους, σιγά σιγά κι εμένα η καρδιά μου γιατρεύεται. Το σπίτι μας αποκτά και πάλι ζωή. Τα παιδιά μου χαμογελούν και είναι ενθουσιασμένα. Νιώθω φανταστικά που είμαι τόσο κοντά τους.
Αν οποιοσδήποτε βρίσκεται σε διαδικασία διαζυγίου ή έχει χωρίσει με άσχημο τρόπο, μπορώ να σας πω ότι ο εαυτός σας αξίζει πολλά. Μέσα σε ένα – δύο χρόνια από το διαζύγιό μου, έγινα ένας άνθρωπος με αυτοπεποίθηση, κάποιος που ήθελα πάντα να είμαι. Ανακάλυψα πτυχές του εαυτού μου που δεν ήξερα ότι είχα και άρχισα να συνειδητοποιώ την αξία μου.
Είχα να διαχειριστώ την εγκατάλειψη από την πρώην γυναίκα μου. Όταν το κατάλαβα, αμέσως σκέφτηκα τα παιδιά μου, που άρχισαν να δείχνουν σημάδια αμφιβολίας για τον εαυτό τους. Όμως,στάθηκα στο πλευρό τους για να τους ανεβάσω ξανά το ηθικό. Και οι πέντε μας μάθαμε την αξία της αυτοεκτίμησης. Συζητήσαμε πολύ για το πώς βλέπουμε τους εαυτούς μας. Ασχέτως το πώς μας βλέπουν οι άλλοι, εμείς νιώθουμε καλά. Και για την πρώην σύζυγό μου, αν και ξέρω ότι δεν θα είμαστε ποτέ ξανά μαζί, της εύχομαι πάντα τα καλύτερα και θα είμαι ευγνώμων, αν αποφασίσει τη συνεπιμέλεια, όταν νιώσει καλά»
Πηγή : infokids.cy